SIOSTRY MIŁOSIERDZIA ŚW. WINCENTEGO A PAULO SŁUŻEBNICE UBOGICH

Regułą Sióstr Miłosierdzia jest Chrystus,

to Jego miłość przynagla każdą

Siostrę do podjęcia posługi

wobec ubogich.

Św. Wincenty a Paulo poruszony ubóstwem i cierpieniem XVII- wiecznego Paryża, wsłuchując się w Boże natchnienie gromadzi kobiety, które z odwagą i poświęceniem będą nieść pomoc tym, którzy nie mają nic.

Św. Wincenty  powierzył formację pierwszych kobiet św. Ludwice de Marillac.

Dnia 29 listopada 1633 roku zgromadzone wokół św. Ludwiki kobiety podejmują życie siostrzane we wspólnocie i tak powołuje Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia

Jeszcze za życia św. Wincentego i św. Ludwiki w r. 1652 pierwsze Siostry przybywają do Polski. Do obowiązków Sióstr w stolicy należało: zbieranie po ulicach biedaków dotkniętych zarazą i umieszcze­nie ich w szpitaliku Św. Krzyża; pielęgnowanie chorych; wy­chowywanie sierot i ubogich dziewcząt; rozdawanie jałmużny z ofiar otrzymywanych głównie od królowej oraz zakładanie placówek sanitarnych w miejscowościach czasowego pobytu. Oprócz tego Siostry pielęgnowały rannych żołnierzy. W r. 1712 została erygowana Prowincja Polska Sióstr Miłosierdzia. Czas rozbiorów wpłynął  na podział Prowincji Polskiej na trzy: Prowincję Chełmińską, Prowincję Krakowską i Prowincję Warszawską. Taki podział istnieje do dziś.